Terug naar het oude nest: EEN ontroerend bezoek van EEN 100-JARIGE OUD-COLLEGA

Na ruim 38 jaar keerde Wim Hasselbach, een oud-collega van het voormalige Polva, terug naar zijn oude werkplek. De inmiddels 100-jarige Wim, nog altijd energiek en scherp van geest, nam ons mee op een nostalgische reis door zijn rijke verleden. Met een kop koffie en een stuk taart vertelde de voormalige buitendienstman vol trots over zijn bijdrage aan de groei van Polva, destijds een pionier op het gebied van de succesvolle productgroep elektrobuizen. Het werd een dag vol herinneringen op de Flevolaan. 

Van Rotterdam naar Enkhuizen
Wims levensverhaal begint in Rotterdam, de stad die hij nog kent van vóór het bombardement tijdens de Tweede Wereldoorlog. In Hillegersberg ontmoette hij zijn vrouw tijdens een geheime dansles. Het was een periode vol uitdagingen; hij werd door de Duitsers op transport gezet, maar wist gelukkig te ontsnappen. Na de oorlog koos Wim ervoor om met zijn handen te gaan werken. 'Werktuigbouwkunde leek me veel te veel leren', grapt hij.

Hij begon zijn carrière in 1948 bij Divo in Oosterbeek, een bedrijf dat onderdelen voor kunstgebitten produceerde. 'De bevestiging van mijn sollicitatie heb ik nog bij me', lacht Wim. Via buizenfabrikant Polva België ontstond Polva Nederland, waar Wim terechtkwam. In 1958 verhuisde Polva naar Enkhuizen en Wim en zijn gezin verhuisden mee. 'Ik begon op de boekhouding, maar al snel nam ik de volledige verkoop op me. Onze werkomgeving was bescheiden, we werkten in een klein kantoor met een open boekenkast. Alle ordners binnen handbereik!', vertelt hij. 

Verkoper op wielen
In 1966 verhuisde het gezin naar Nijkerk om centraal in Nederland te wonen. Wim was een echte buitendienstman en reed eerst met zijn tweedehands auto, en later met een auto van de zaak, door het hele land om Polva-producten aan te prijzen bij de elektrogrossiers. Zijn creativiteit bleek onder andere uit de naam ‘Polivolt’ die hij bedacht, omdat de Polvabuis geen schokken veroorzaakte. 'Mijn vrouw vroeg me altijd om een overnachtingstas mee te nemen, voor het geval ik niet terugkwam uit Limburg. En als ik weer huiswaarts keerde, nam ik natuurlijk Limburgse vlaai mee!', aldus Wim. Zijn kinderen keken vol verwachting naar de ‘monsters’ in zijn auto, maar dat bleken slechts stukjes buis te zijn. Hij genoot écht van zijn werk, vooral van de vrijheid om steeds nieuwe routes te ontdekken.

Innovatie en vooruitgang
Wim is trots op de vooruitgang die hij heeft meegemaakt. 'Polva liep voorop in ontwikkeling; van elektrobuizen tot rioleringen en waterleidingen. Een mijlpaal was de komst van de hulpstukkenfabriek Briljant Plastics in Amersfoort. Ik zette me altijd in om klachten van klanten snel op te lossen. Bij twijfel stuurde ik direct nieuwe buizen op; zo wist ik zeker dat het goed zat.'

Zijn vasthoudendheid wierp zijn vruchten af. Toen hij de eerste ‘Polfix’ bij de Technische Unie presenteerde, waren de distributeurs aanvankelijk sceptisch. Pas nadat alle installateurs enthousiast werden, belde de Technische Unie hem dat ze toch interesse hadden. Wim lacht: 'Soms vroegen ze: "Hebben jullie het alweer verbeterd?" Dat was ook tekenend voor Polva.'

Ook de komst van computers maakte Wim mee, al hield hij liever vast aan handmatig werk. 'Tegen de tijd dat ik alles over die computers zou begrijpen, was ik toch al met pensioen', zegt hij nuchter.